Καλπάκι": Στον σταθμό των λεωφορείων για τα Γιάννενα με συνόδευσε ο φίλος μου ο Τάκης, κουβαλώντας μάλιστα τη βαλίτσα μου, καθότι εγώ ταξίδευα εν στολή. Ήμουν, τότε, μόνιμος ανθυπίατρος και είχα μόλις τελειώσει δεκαοχτάμηνη μετεκπαίδευση στο παληό 401 Νοσοκομείο, στην Αθήνα. Για τα κτήρια του νοσοκομείου έλεγαν ότι κάποτε ήσαν οι στάβλοι κάποιου πορφυρογέννητου, τώρα βρισκόντουσαν σε άθλια κατάσταση, ταλαιπωρούμαστε εκεί αγρίως, ιδίως κατά τις εφημερίες, το απόγευμα την αράζαμε στον "Ευαγγελισμό", ήταν εύκολο, μέναμε δίπλα ακριβώς από το νοσοκομείο, σε ένα δωμάτιο με τον Σπύρο, ο απόπατος κάτω, στην αυλή πηγαίνοντας για κατούρημα μας χαιρετούσαν εγκαρδίως μια γεροντοκόρη και η αδελφή της από απέναντι, καθώς και η Μαύρα στο ισόγειο όταν ο Σπύρος κουβάλησε την Νότσα κόπηκαν οι χαιρετούρες, επιστρέφοντας το βράδυ αργά από το νοσοκομείο ανταλλάσσαμε, με δυνατή φωνή, γραμματικούς κανόνες με τον Σπύρο, τονίζοντας ιδιαιτέρως εξαιρέσεις του τύπου Αύρα, Λαύρα, Σαύρα, Μαύρα, και ο νοών νοείτω, ο Σπύρος τοποθετήθηκε και αυτός στα Γιάννενα, από εκεί τον σούταραν για τους Φιλιάτες χωρίσαμε.