"Κρατώντας σφιχτά το χέρι της Μάμας, βγήκα από τις σκοτεινές αψίδες του σιδηροδρομικού σταθμού και βρέθηκα στους ολόστρωτους δρόμους της ξένης πολιτείας. Ήθελα να΄χω εμπιστοσύνη στη Μάμα, που ως σήμερα δεν την είχα ξαναδεί στη ζωή μου, και που το κουρασμένο και στενοχωρημένο πρόσωπό της, με τα ξέθωρα γαλανά μάτια, δεν είχε καμία ομοιότητα με το πρόσωπο της μητέρας μου", αρχίζει το κλασικό αριστούργημα του Κρόνιν Τα Άγουρα Χρόνια.