Αντιλαμβάνομαι ότι με περνάει γι’ αδερφάρα και σκάω στα γέλια. «Φυσικά!», της λέω, «μη φοβάσαι, ούτε οι άντρες μ’ αρέσουν, αν τυχόν με παρεξήγησες. . . αλλά αυτό που μ’ ενδιαφέρει ιδιαίτερα είναι η καλή κατάσταση του σώματός μου. . . και γι’ αυτή τη δουλειά, τίποτα δε φτάνει τον αθλητισμό». «Ω!», απαντάει, σουφρώνοντας τα χείλια. . . «δε θα σου κάνω κακό». Είναι φανταστικά όμορφη, αν την προσέξεις, μέχρι που θα έφτανα σχεδόν να παραβιάσω τους προσωπικούς μου κανόνες. Αλλά διάβολε, έχω αποφασίσει. . . λοιπόν. . . το αμολάω. . . έχω αποφασίσει να μείνω παρθένος μέχρι τα είκοσί μου. Μπορεί και να είναι εντελώς ηλίθιο, αλλά βάζεις κάτι τέτοιους σκοπούς στη ζωή σου όταν είσαι νέος. Είναι όπως όταν περπατάς άκρη άκρη στο πεζοδρόμιο ή φτύνεις στο νιπτήρα δίχως ν’ αγγίζεις τις άκρες. . . αλλά δεν μπορώ και να της το πω, βέβαια. . . τι να κάνω λοιπόν; (. . .)