Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, για τους ιστορικούς, σήμανε τυπικά το πέρασμα σ' ένα άλλο στάδιο, αυτό της ειρήνης. Ολόκληρη η ανθρωπότητα (που για πρώτη φορά συμμετείχε τόσο ολοκληρωτικά σ' ένα πόλεμο, όπου και οι γέροι ακόμη, και τα γυναικόπαιδα, κλήθηκαν να προασπίσουν ό, τι κινδύνευε περισσότερο: δηλαδή η ανθρώπινη αξιοπρέπεια), είδε στο τέλος του πολέμου το οριστικό τέλος μιας παραφροσύνης, που την επιστροφή της απέκλειε αυτόματα η μνήμη της φρίκης των στρατοπέδου συγκεντρώσεως, κι η απόφαση των ηγετών του κόσμου -όσο κι αν αργότερα αποδείχτηκε φενάκη- να μην επιτρέψουν πια στο ανθρώπινο κτήνος μια δεύτερη μετενσάρκωση. Όχι στον πόλεμο! Όχι στην πείνα! Όχι στον παραλογισμό! ήταν η γενική απαίτηση, τουλάχιστο των λαών.
Οι διανοούμενοι, είδαν στο τέλος του πολέμου τη μοναδική ευκαιρία για μια ριζική αναδιάρθρωση των πολιτικών θεσμών, για μια διαρκή ειρήνη που θα προστατευόταν νομοθετικά απέναντι σε κάθε επιβουλή νέου πολέμου, τη μοναδική ευκαιρία για το ξάνοιγμα προς τον πολυπόθητο σοσιαλισμό. [...]