"Όχι άλλα δάκρυα. Εμπρός, ας πούμε γρήγορα ένα χαίρε, γιατί ένα κτήνος πολυκέφαλο με σπρώχνει μακρυά σας. Μητέρα, μη! Που πήγε το παλιό σου θάρρος; Πάντα μου 'λεγες πως στις δοκιμασίες κρίνεται η ψυχή του ανθρώπου. Πως της ζωής οι μέτριες φουρτούνες απαιτούν και μέτρια αντοχή. Πως στην απανεμιά με τέχνη εφάμιλλη όλα τα καράβια οργώνουν τους ωκεανούς. Μα αυτός που τα χτυπήματα τα πιο σκληρά της μοίρας δέχεται σαν ξώφαλτσες πληγές άρχοντας είναι ο πιο γενναίος. Απανωτά στ' αυτιά μου στοίβαζες ρητά, που θα 'φταναν να κάνουν άτρωτη όποια καρδιά θα τα μνημόνευε."