Πελοπόννησος, είναι από τα σπουδαιότερα τμήματα του ελληνικού χώρου προπάντων για τη νεότερη ιστορία μας. "Ακρόπολιν της Ελλάδος" την είχαν ονομάσει από την αρχαιότητα και "Εστίαν του Ελληνισμού" ο ιστορικός μας Κ. Παπαρρηγόπουλος.
Οι κάτοικοί της, παρόλο τον υπολογιστικόν ατομισμό, που άλλοι τους καταλογίζουν, ξεχώριζαν πάντα για το αγωνιστικό τους πνεύμα και τη γενναιότητά τους. Στους αρχαίους χρόνους, επειδή η ενδοχώρα της, κατά το μεγαλύτερο μέρος είναι ορεινή, οι Πελοποννήσιοι βρέθηκαν στην ανάγκη για να επιζήσουν, να γίνουνται μισθοφόροι στρατιώτες. Ιδιαίτερα "οι Αχαιοί και οι Αρκάδες (κατά τον Χέρτσμπεργκ) ήσαν πότε πάντοτε πανταχού περιζήτητοι και φοβεροί μισθοφόροι στρατιώτες". Και χαρακτηριστική απόδειξη είναι, ότι ο Κύρος ο νεότερος, προετοιμάζοντας την εκστρατεία κατά του αδερφού του Αρταξέρξη, παρήγγειλε τοις φρουράρχοις εκάστοις λαμβάνειν άνδρας Πελοποννησίους, ότι πλείστους και βελτίστους.