Ήταν ο λαός. Ήταν οι κάτοικοι της Αθήνας και οι περίοικοι. Πάντα συνήθιζαν μερικοί να έρχονται, να παρακολουθούν τις καθιερωμένες θυσίες του βασιλιά τους προς τη θεά του τόπου, την Αθηνά. Μ αυτήν εδώ τη μέρα όλοι οι κάτοικοι ανέβαιναν, ντόπιοι και πρόσφυγες.
Ο βασιλιάς στο μεταξύ, πάνω από τον λευκό χιτώνα που ήδη φορούσε, έριξε το βασιλικό του πορφυρό ιμάτιο, τυλίχτηκε κατά πώς έπρεπε.
Κι ανέβαινε ο κόσμος, όλο και πλήθαινε η θάλασσα, η ανθρωποθάλασσα, όλο και μεγάλωνε ο περίεργος θόρυβος, θόρυβος από τόση λαχτάρα, τόσο λαχάνιασμα, τόσες αναπνοές, τόσα βήματα. Κι όσοι έφταναν πια στο λόφο, στέκονταν σε μια μεριά, σταύρωναν τα χέρια και περίμεναν. Ωσότου πια καλύφτηκε ολόκληρος ο χώρος. Και ήταν άκρα ησυχία.