Ο συγγραφέας πιστεύει ότι κάθε άνθρωπος δεν είναι ένας, αλλά δύο: ο καθημερινός και ο άλλος, ο ιδιαίτερος ή κρυφός εαυτός του. Στη ζωή ενός δημιουργού – γνωστού ή αγνώστου – ο διχασμός αυτός είναι εμφανέστερος. Σοβεί μια πάλη, όπου αυτός επιβάλλεται στον καθημερινό άνθρωπο, φτάνοντας και ως τη φυσική εξόντωση του. Η ιδανική κατάσταση θα ήταν, αν στο τέλος οι δύο άνθρωποι ζούσαν αρμονικά σε έναν. Αλλά κάτι τέτοιο μπορεί να πραγματοποιηθεί στον άγνωστο δημιουργό, στον οποίο ο καθημερινός άνθρωπος, αποτραβηγμένος από πιεστικά συναισθήματα, στόχους και επιθυμίες, θα αρκούνταν σε μια ζωή λιτή, ενώ ο άλλος εαυτός του θα έπαυε να δημιουργεί, γιατί δεν θα το είχε πια ανάγκη : η πορεία του στη ζωή θα ήταν και το έργο του. Ένας τέτοιος άγνωστος δημιουργός εξάλλου, που περνάει απ΄τη ζωή και φεύγει απαρατήρητος είναι και ο μόνος που έχει το δικαίωμα της υπερηφάνειας , το δικαίωμα να γράφει το όνομά του με κεφαλαία. Την πορεία και την τελική κατάληξη ενός τέτοιου άγνωστου δημιουργού θέλει να δείξει ο Ναπολέων Λαζάνης σ’ αυτό το βιβλίο. Κάτοχος μιας μυθιστορηματικής γλώσσας, που οι μεταβολές της από βιβλίο σε βιβλίο είναι μόνο οι παραλλαγές μιας απαραγνώριστα προβαλλόμενης ταυτότητας, ο Ν.Λ. αποτελεί στην παρούσα ώρα μιαν απ΄τις σημαντικότερες δυνάμεις της ελληνικής πεζογραφίας, στο πείσμα μιας κριτικής που δεν αποφασίζει να αγνοήσει τους όρους ποικιλώνυμων συμβατικοτήτων. Μ.Γ. Μερακλής